De Pianostemmer

Marktplaats. Misschien niet de meest handige plek om een pianostemmer te vinden, maar ik zoek iets betaalbaars. Het liefst iets dat niet duurder is dan de piano plus de kosten voor het bezorgen. (€52,50) Ik heb altijd gedacht dat een piano laten stemmen honderden euro's kost en ben dus ook blij verrast wanneer ik Nico op Marktplaats vind. Voor 55 euro komt hij mijn piano een bekwame stembeurt geven. Vijf mensen vinden Nico een duim omhoog waard. Nul mensen vinden Nico stom. Dus ik bel Nico.
Hij neemt direct op. Ik leg uit dat ik een oud geval op de kop heb getikt en me afvraag of hij hem kan opkrikken. Ik moet van Nico alle toetsen één voor één aanslaan. Dan kan hij door de telefoon wel horen of er nog hoop is. Ik doe wat mij gevraagd wordt en na afloop krijg ik voor mijn prestatie een tien van Nico. Hoewel ik weet dat iedereen dat gekund had, voelt de tien fijn. Nico zegt dat hij goede hoop heeft en we maken een afspraak. De volgende dag kan hij al komen!
Klokslag twaalf staat hij voor de deur. Een vriendelijk uitziende oudere man met bruine ogen, grijs haar/toupet, lederen jas en geruite sjaal. In zijn ene hand een flink gedeukt zilverkleurig koffertje, in zijn andere hand een staande lamp die er een beetje verfomfaaid en gammel uitziet met een oude stekker en hier en daar wat plakband.
Ik werk de poes Hans de deur uit, want Nico houdt niet zo van katten. Nico hoeft geen koffie, hij heeft net op. Op de vraag of hij al lang piano's stemt, is het antwoord: 'Jazeker, hier staat geen amateurtje hoor!' Hij plugt zijn wiebelende lamp in het stopcontact en klapt zijn koffertje open. Intussen vertelt hij dat hij zelfs de vleugel van Paranassios mag stemmen, dus dan weet je het wel! 'Oh, Parnassos! Ja, dat ken ik wel' zeg ik, terwijl ik word overvallen door het gevoel genaaid te worden.
Nico bekijkt de piano en slaat nog eens alle toetsen aan zoals ik dat eerder gedaan had. Ja, hij is wel vals inderdaad. Maar dat is het enige. Verder lijkt de piano in prima staat en goed te stemmen. De pinnen waarmee gestemd moet worden, zitten er nog strak in. Nico haalt een stemapparaatje tevoorschijn. 'Veel mensen zeggen, oh die heb ik ook! Ja, voor je gitaar zeker! Dit is andere koek! Dit is een computer!' Omdat ik steeds achterdochtiger word, onthoud ik het merk en hoe het ding eruit ziet, zodat ik het op kan zoeken zodra hij weg is.
Nico gaat aan de slag. Hij opent wat blikjes uit zijn koffertje en haalt daar zijn stemhamer, wat rubbertjes (stemkeiltjes) en andere benodigdheden uit. Ik ga aan tafel zitten en laat Nico z'n gang gaan. Het enige geluid dat er te horen is, is de krakende pianokruk waar Nico op zit, wat gerinkel van dingetjes, de 'E' en af en toe per ongeluk de 'F' erbij. Na een tijdje alleen valse noten gehoord te hebben, hoor ik eindelijk het verlossende geluid van een snaar die daadwerkelijk van vals naar zuiver gedraaid wordt en ik krijg hoop.
Een uur later hoor ik meer dan losse noten alleen. Nico speelt een deuntje. Slordig, rommelig. Hij kijkt er tevreden en trots bij. 'Klinkt goed hè?' vraagt hij terwijl zijn vingers over de toetsen struikelen. 'Eh, ja, stukken beter! Fijn!' antwoord ik met m'n domme kop. Ik hoor geen verschil. Het is nog steeds een vals ding. 'Speel zelf maar even' stelt Nico voor terwijl hij aan het inpakken slaat. Ik sla wat toetsen aan en merk direct dat de 'D' het niet meer doet. 'Hé, wat is dit?' vraag ik. 'Hij blijft hangen.' Binnen no-time heeft Nico een plastic mapje met een A4-tje onder m'n neus geduwd. Ik zie een schematische weergave van een piano en krijg er een hele uitleg bij. Maar omdat ik tijdens het stemmen nogal vaak de indruk had dat Nico zo ongeveer z'n hele gereedschapskist in de piano liet laten vallen en niet het gevoel heb dat wat Nico nu vertelt de oorzaak kan zijn, vraag ik: 'Maar kan het niet zo zijn dat er iets tussen zit? Het was net namelijk nog niet zo.' 'Oh, daar zeg je wat, ik zal meteen even kijken. Ja, soms komt er tijdens het stemmen wat los.' Hij schijnt met een kleiner gammel plakbandlampje dat hij blijkbaar ook nog bij zich heeft tussen de hamers van de piano. 'Oh, ik zie hier inderdaad iets. Het lijkt zo'n rubbertje. Maar dat is er niet één van mij. Eens kijken of ik erbij kan.' Met een pincet pulkt hij wat en haalt de boosdoener tevoorschijn. Triomfantelijk houdt hij het rubbertje omhoog. 'Kijk, en het is nog een mooie ook! Hou ik er toch nog wat aan over! Die neem ik mee!' Hij wil het blikje waarin hij zijn rubbertjes bewaart open doen, maar bedenkt zich. Ik zou dan namelijk direct zien dat dat rubbertje exact hetzelfde is als zijn eigen rubbertjes en dat hij dus gewoon glashard staat te liegen. 'Speel nog maar wat hoor' zegt hij terwijl hij het 'nieuwe' rubbertje naast het blikje legt. Maar ik heb al geen zin meer. Ik wil dat Nico weggaat. Ik wil zelf met een tang aan die pinnen draaien. Drie snaren per noot, kan mij het verrekken. Ik doe het zelf wel. Dan valt Nico's oog op mijn accordeon. 'Hé! Een accordeon! Oh, even spelen hoor!' Hij grist het ding van de grond, gaat zitten en speelt. Ook op dit instrument hebben zijn vingers de grootst mogelijke moeite om rustig te blijven. 'Wat een dunne toetsen' excuseert hij zich. 'Ja, je kunt alle soort muziek maken hierop. Iers bijvoorbeeld.' Het klinkt inderdaad een beetje Iers. Maar het blijft rommelig. Gelukkig lijkt hij dat zelf ook te horen want hij houdt op. Ik krijg een heuse nota van hem: een door midden geknipt en gekopieerd A4-tje met een verdacht hoog factuurnummer voor de maand februari en wat stippellijntjes waarop mijn gegevens met hanenpoten ingevuld zijn. Hij pakt z'n jas en sjaal en ik probeer vast te bedenken waar ik een tang heb liggen. Maar Nico wil nog wat zeggen. Hij vertelt dat hij vroeger in een zeer succesvolle band zat. 'Het klinkt opschepperig, maar dat mag op deze leeftijd.' Ze speelden met Hurricane, of Hurriekeen, zoals mensen het uitspraken, werkelijk overal! Op een gegeven moment zelfs in Amsterdam! 'Ik verdiende er erg goed mee en kon zelfs een mooi huis kopen. In Overvecht. Ja, dat is nu niet meer zo'n gewilde wijk, maar ik heb het mooiste huis van Overvecht!' Met een schuin oog kijk ik naar de nota en zie dat er een adres op staat. Wacht maar, denk ik. Ik zoek het op! Hij praat nog wat en geeft me dan plots een hand. 'Ik ga, hopelijk tot over een jaar! Dag!' Ik zie hem naar zijn auto lopen, die schots en scheef en gevaarlijk dicht tegen die van mij aan geparkeerd staat. Wanneer hij het achterportier opent om daar z'n halfgare lamp doorheen te wringen, zie ik dat het mijn auto raakt. Zachtjes, maar toch. Ik kijk hoe hij voorzichtig wegrijdt.
Ik laat Hans binnen en ga achter de computer zitten om te kijken wat de turbostemcomputer van Nico heeft gekost. De eerste hit op Google is raak en vermeldt een waarde van maar liefst €23,-. Hmm. Misschien heeft hij het ding lang geleden gekocht? Dan z'n huis. Eens even streetviewen. Ik verwacht de mooiste laan van Overvecht aan te treffen met een vrijstaand huis of minstens een twee-onder-één-kap. Maar Streetview brengt me naar een doodgewone straat met een rijtjeshuis van twee verdiepingen. Ook 'Hurricane' in combinatie met zijn naam levert niets op. Zijn naam alleen geeft zelfs alleen overledenen weer.
Ik ga achter de piano zitten en speel hetzelfde nummer als voor de komst van Nico; 'Martha' van Tom Waits. Het origineel wordt op een valse piano gespeeld. En mijn variant ook.